Το Ορατότης μηδέν είναι ελληνική κοινωνική δραματική ταινία, που γυρίστηκε το 1969 και έκανε πρεμιέρα στις 5 Ιανουαρίου 1970. Η σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Φώσκολου και πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Κούρκουλος.
Μια νύχτα με θύελλα δέκα μποφόρ, το ατμόπλοιο «Χριστίνα» της Ναυτεμπορικής «Ρίχτερ» βυθίζεται με εικοσιέξι νεκρούς και μοναδικό επιζώντα τον λιπαντή Άγγελο Κρεούζη. Οι ανακρίσεις που θα ακολουθήσουν, θα αποδείξουν ότι το καράβι διαλύθηκε από έκρηξη στους λέβητες λόγω υπερτροφοδότησης τους με κάρβουνο. Εμβληματική φράση και σήμα κατατεθέν της ταινίας αλλά και του πρωταγωνιστή Νίκου Κούρκουλου είναι η συγκεκριμένη ατάκα από την ταινία το, “Όχι άλλο κάρβουνο” το οποίο εκφωνεί με οργή, αγανάκτηση και απόγνωση βλέποντας την καταστροφή να έρχεται γοργά. Έκφραση η οποία έγινε καλτ σλόγκαν και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
Λογικά θα αναρωτηθεί κάποιος τι σχέση έχει η ταινία και το κάρβουνο με το κρασί?
Και καλά θα κάνει.
Για αυτό λοιπόν ας εξηγηθώ.
Όπως λοιπόν το παραπανίσιο κάρβουνο συντέλεσε στην καταστροφική έκρηξη του λέβητα του “Χριστίνα”, έτσι και η υπερβολική χρήση του βαρελιού, ιδιαίτερα του καινούριου, οδηγεί στην καταστροφή του κρασιού. Πολλοί Έλληνες οινοπαραγωγοί χρησιμοποιούν υπέρμετρα το βαρέλι, θεωρώντας ότι κάνουν καλό στο κρασί τους. Αυτό που καταφέρνουν είναι να σκεπάζουν όλα τα χαρακτηριστικά της κάθε ποικιλίας που αποφασίζουν να βαρελώσουν, με αποτελέσματα σε αρκετές περιπτώσεις ολέθρια. Η χρήση καινούριων βαρελιών για την παλαίωση του π.χ. Αγιωργίτικου, σκεπάζει τα όμορφα κόκκινα φρούτα, που είναι χαρακτηριστικά της ποικιλίας, όπως δαμάσκηνο, βύσσινο, και φράουλα. Τόσο στην γεύση όσο και στην μύτη. Σε συνδυασμό με την μέτρια οξύτητα και τις μαλακές τανίνες της ποικιλίας, αυτό που καταφέρνει το βαρέλι να δώσει είναι, αντί για πολυπλοκότητα, μια υπερβολική γεύση ξύλου. Σαν να έχουμε στο στόμα μας μια κουταλιά πριονίδι.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν λέω να μην χρησιμοποιείται το βαρέλι. Αυτό που λέω είναι να χρησιμοποιείται με φειδώ και σύνεση. Αν χρησιμοποιείται με σωστό τρόπο, τότε όντως έχει πολλά να δώσει στο κρασί. Όπως βάθος και σώμα, αρώματα βανίλιας, καπνού και δέρματος, και να το βοηθήσει να διατηρηθεί στον χρόνο.
Στην αντίθετη περίπτωση, τα είπαμε ήδη.
Το οινοποιείο δεν είναι ξυλουργείο. Παράγει κρασί και όχι πριονίδι. Για αυτό θα πρέπει να σέβεται τα χαρακτηριστικά του σταφυλιού που χρησιμοποιεί και να τα αναδεικνύει, αντί να τα σκεπάζει. Για αυτό λοιπόν ανακράζω απεγνωσμένα σαν ένας άλλος Άγγελος Κρεούζης…
Όχι άλλο πριονίδι!!!
DINO ECO κατά κόσμο Κωνσταντίνος Οικονομόπουλος WSPC/LEVEL3