20 Νοεμβρίου 2021
Περισσότερο οινόφιλος, παρά επαγγελματίας, ανήκω σε μια παρέα οινόφιλων και συχνά- πυκνά διοργανώνουμε τυφλές δοκιμές κρασιών με στόχο την γνωριμία και την γνώση γύρω από το κρασί. Χθες μαζευτήκαμε 7 φίλοι και βάλαμε, 3 από τις καλύτερες Νάουσες που έχουμε, μαζί με 3 barolo, από καλά αμπελοτόπια, crus, όπως τα λέμε:
Θυμιόπουλος, Βράνα Πέτρα 2017
Δαλαμάρας, Magnum Παλιοκαλιάς 2013 από magnum φιάλη
Διαμαντάκος, Magnum Νάουσα 2013 από magnum φιάλη
Fratelli Alessandria, Barolo Monvigliero 2013
Τα κρασιά δοκιμάζονται τυφλά, ξέρουμε ποια είναι, αλλά δεν ξέρουμε σε ποιο ποτήρι βρίσκονται. Από την πρώτη μυρωδιά και κυρίως από την πρώτη γουλιά, κοιταχτήκαμε χαρούμενοι και περήφανοι αναφωνήσαμε με αυτάρεσκια, “τι event κάναμε πάλι”, καταλαβαίνοντας ότι όλα ήταν πολύ καλά κρασιά και δύσκολα θα ξεχωρίζαμε νικητή. Πρώτα στην μύτη αποκαλύφθηκαν ο Δαλαμάρας και ο Διαμαντάκος με τα γνώριμα και τυπικά αρώματα του ξινόμαυρου, την ντομάτα κυρίως, ακολουθούμενα από ελιά, αποξηραμένα λουλούδια και μετά από λίγη ώρα κεράσι βουτηγμένο σε αλκοόλ (κυρίως του Δαλαμάρα).
Τα barolo κλειστά στην μύτη, με πολύ διακριτικά αρώματα, μικρών κόκκινων φρούτων και γήινες νότες έδειχναν όμως στο στόμα ότι είναι σπουδαία με απίστευτη ισορροπία και δομή παρόλο το εύθραυστο σώμα τους και έχοντας απόλυτα ενσωματωμένο το βαρέλι.
Υπήρχε και ένα μόνο του, δεν έμοιαζε με κανένα και αν δεν ξέραμε την ετικέτα θα λέγαμε ότι είναι pinot noir (η Βράνα Πέτρα).
Με το πέρασμα του χρόνου, όλα τα κρασιά άλλαξαν αρώματα, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι, τα ιταλικά είχαν περισσότερη φινέτσα με καλύτερη δομή και ισορροπία στο στόμα, εκλεπτυσμένα και δυνατά ταυτόχρονα, με βελούδινες τανίνες. Μια και μιλάμε για τανίνες, μόνο στον Δαλαμάρα φαίνονταν και ήταν λίγο στεγνές. Όλα τα κρασιά είχαν πολλά χρόνια μπροστά τους, δεν ξεχώριζες το 2012 από το 2015 ή το 2017 που ήταν το νεώτερο.
Μετά από 2 και παραπάνω ώρες ψήφισε ο καθένας από τους 7 μας, την σειρά κατάταξής του και από το άθροισμα βγήκε πρώτο το Roagna Pira του 2015, 2o Η Βράνα Πέτρα του 2017, 3ο το Ornato του Pio Cesare του 2012, 4o το Μοnvigliero Alessandria του 2013, 5ο Ο παλιοκαλιάς του Δαλαμάρα του 2013 και 6ο η Νάουσα του Διαμαντάκου του 2013.
Η δική μου σειρά ήταν Roagna, Pio Cesare, Βράνα Πέτρα, Παλιοκαλιάς, Alessandria και Διαμαντάκος.
Ένα θέμα που μας προβλημάτισε ήταν το χρώμα των ξινόμαυρων που ήταν αρκετά σκουρόχρωμα σε σχέση με παλαιότερες χρονιές και σε σχέση με το Nebbiolo , μιας και τα 2 μοιάζουν (έμοιαζαν;) και είναι γνωστό ότι και οι δύο υστερούν σε χρωστικές. Ισως κάποια Νάουσα που δεν είναι ΠΟΠ να μας χαμογελάει (Διάπορος).
Το συμπέρασμα που μπορεί να βγει, είναι ότι υπάρχουν κάποια ελληνικά κρασιά που μπορούν να σταθούν με αξιοπρέπεια δίπλα σε καταξιωμένα και πολύ ακριβά κρασιά. Ίσως λείπει η τυπικότητα, μιας και η Βράνα Πέτρα δεν θύμιζε ξινόμαυρο, ενώ τα ιταλικά είχαν όλα κοινά χαρακτηριστικά και χρώμα και σχεδόν όλοι βρήκαμε την προέλευση τους.
Σίγουρα χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμη, αλλά φαίνεται ότι το ξινόμαυρο έχει την προοπτική να μας χαρίζει καλά και ευχάριστα κρασιά και ότι η Νάουσα είναι μακράν το δεύτερο καλύτερο αμπελοτόπι της χώρας. Να βρούμε και λίγο την τυπικότητα που στην ουσία σημαίνει αναγνωρισιμότητα και όλα θα πάνε καλύτερα…
IN VINO VERITAS
Αντώνης Πρίντζος WSPC/LEVEL3